Jest taka chwila, w której patrzysz wstecz i zastanawiasz się po co to wszystko. Jest taki moment, kiedy stoisz wśród ludzi, słuchasz, uśmiechasz się i nie potrafisz zrozumieć, dlaczego śmiech przestał być wyrażam radość a zaczął być wyrazem uprzejmości, że prawda zaczęła być informacją posiadającą wymierną wartość materialną, a ufać w gruncie rzeczy nie powinieneś nawet sobie.

Jest taki moment w życiu, w wymarzonym życiu dla którego poświeciłeś wszystko od urlopów po czas z rodziną, w którym budzisz się rano i żałujesz, że znów się obudziłeś. W takim momencie można zagłuszyć w sobie to drażniące pytanie: „Co ja tu robię?” – można, ja robiłam to wiele razy.

Ale przychodzi taki dzień, okoliczności, los, zdarzenia, że mówisz dość, że już wiesz, że mimo paraliżującego lęku, musisz coś zmienić i nie pomoże tu kolejna ucieczka. W tym momencie masz już świadomość, że siebie zabierzesz ze sobą wszędzie. Nawet na końcu świata, gdy rzucisz wszystko, wyprowadzisz się, rozwiedziesz, usuniesz wszystkich, w końcu odezwie się ten szyderczy głos w środku Twojej głowy i powie „to ja, Twój emocjonalny bałagan – nadal z Tobą jestem”.

W takim momencie byłam ja, jadąc 220 km/h wyboistą uliczką życia, kiedy na mojej drodze stanęła Alina. Mówi się że nie można zawrócić kijem Wisły, ale ona ma taki kij, którym może zawrócić życie na właściwy tor i taką marchewkę, o której wszyscy mówią, że chcą ją mieć ale niewielu ma odwagę, by po nią sięgnąć. Sama jej nie miałam, ale Alina wiedziała jak pracować z moim wewnętrznym tchórzem.

Tamtego pięknego lipcowego popołudnia, rozpoczynając naszą wspólną pracę, Alina zadała mi pytanie, w którego konsekwencje nie wierzyłam: „Czy jesteś gotowa na to że po pracy ze mną, za jakiś czas nie będzie wokół Ciebie ludzi którzy są dziś?”. Wtedy wydawało mi się to niemożliwe. Ci wszyscy ludzie stanowili mój świat, to co robiłam wydawało mi się jedyną i słuszną drogą. Nawet jeśli wtedy moje życie było jednym wielkim zakrętem emocjonalnym, jedyne co umiałam, to brać ostre zakręty i wyprowadzać się z poślizgu, więc bałam się wszystkiego co mogłoby być inne.

Rozpoczynając pracę z Aliną, postanowiłam wyjechać na pierwsze dwa tygodnie i skupić się na pracy, którą miałyśmy wykonać. To był przejaw wielkiej odwagi, bo był to mój pierwszy prawdziwy urlop od 4 lat, kiedy dałam sobie czas na spojrzenie z perspektywy na to, co się dzieje w moim życiu.

W trakcie wyjazdu intensywnie pracowałyśmy (przez Skypa) za pomocą ćwiczeń, które dostawałam. Ten etap pracy mogę opisać jak podróż ciemnym korytarzem, robię kroki w ciemności i nagle Alina otwiera kolejne drzwi oślepiając mnie światłem i pokazując mi to, co znajduje się w zapomnianych pokojach mojej osobowości.

Efekty?

Wielu psychologów, w tym osoby z mojej rodziny, twierdziły że zmiana wymaga procesu, a proces sam w sobie brzmi jak długi, bolesny i żmudny czas, który mnie zawsze odrzucał.

Ja miałam dwa tygodnie i kiedy znów wylądowałam w Polsce, byłam inną osobą niż ta która wyjechała na Teneryfę. W mojej głowie Alina otworzyła wiele pokoi z ogromną ilością informacji, otworzyła mi tak szeroko oczy, że po powrocie patrzyłam na wszystko i wszystkich z ogromnym zdziwieniem. Miałam wrażenie, jakbym wylądowała na innej planecie. Rzeczy, na które dawniej przymykałam oczy, zaczęły uwierać jak kamień w bucie, ale… mimo wszystko nie wyobrażałam sobie jeszcze jak mogłabym się tych kamieni pozbyć, ani w jakich butach chciałabym iść dalej.

Kolejne trzy tygodnie pracy z Aliną nazwać mogę pracą budowlaną. Dawała mi narzędzia, zadawała mi pytania, pomogła mi wybrać właściwe cegły i cement, do zbudowania mocnych fundamentów. Był to niesamowity czas poznawania, zyskiwania odwagi, możliwość głębokiego oddychania.

Bardzo pamiętam taki uderzający moment pod koniec naszej pracy, w którym Alina pokazała mi wideo z naszej pierwszej sesji. Kiedy zobaczyłam siebie i przypomniałam sobie wszystkie emocje, z którymi przyszłam do niej, miałam ochotę przytulić tamtą osobę na filmie i dodać jej otuchy, że wszystko będzie już tylko lepiej.

Jedną z największych bomb, które rozbroiła Alina, a wiem jak wiele kobiet (w tym moich przyjaciółek) nosi w sobie takie bomby, był lęk przed byciem samą do końca życia i tym że nigdy nie znajdę osoby, z którą będę chciała być. Jakże warto było zaufać metodzie Aliny.

Na zakończenie pracy, wyjechałyśmy na dwa dni w piękne miejsce wypełnione zielenią i spokojem. Wiedza, którą wtedy dostałam od Aliny, przygotowała mnie na wszystko, co miało się zmienić w moim życiu, a w ciągu kolejnych 8 miesięcy zmieniło się prawie wszystko. Rozstałam się z wspólnikami, mimo że firma którą za sobą zostawiałam była rozpędzoną lokomotywą, a toksyczność naszych relacji wydawała się niemożliwa do odcięcia przez ostatnie 4 lata. Poznałam mężczyznę, z którym przeżywam tak wiele kosmicznych momentów, że kiedyś wydawało mi się to możliwe tylko na filmach. Otworzyłam firmę z ludźmi, którym ufam i których szanuje i życzę wszystkim takich wyników. Podróżuje, delektuje się jedzeniem i po raz pierwszy w życiu, mam czas na prawdziwe życie.

Alina miała rację, po 8 miesiącach nie ma przy mnie ludzi, którzy jeszcze rok temu byli moim światem i jestem jej za to cholernie wdzięczna, a z perspektywy czasu tę całą życiową rewolucje mogę nazwać najbardziej ekscytującym okresem w życiu, na który Alina przygotowała mnie jak dobry rodzic na start w nowe lepsze życie.

Moja praca nad sobą trwa każdego dnia i nie jest film z happy endem. Pojawiają się nowe wyzwania, nowe lęki, nowe emocje ale znając możliwości swojego statku i trzymając w rękach mocno ster swojego życia, łatwiej radzić sobie ze sztormami, rzadziej wpływa się na mieliznę, a jak już się na nią wpłynie to łatwiej z tego wyjść bez szram.

Więc jeśli wahasz się czy rzucić sobie wyzwanie, zmierzyć się ze sobą i stworzyć swój świat tak, by być w nim szczęśliwym na 120 % (a czasami nawet na 200%) – przeczytaj, weź narzędzia które są w tej książce i pracuj, bo rozwój to praca, a Alina daje Ci całą wiedzę, dzięki której kimkolwiek jesteś i gdziekolwiek jesteś, za parę intensywnych miesięcy możesz być w miejscu, o którym nie śmiałeś marzyć, z ludźmi, których nie spodziewałeś się spotkać, śmiejąc się tak, jakbyś robił to po raz pierwszy w życiu.

Tego Ci życzę!